Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/137

 Od czasu do spotkania u O’Briena, Robert nie widział niewidomej i jej wnuczki.
 Drgnął mimowoli, zobaczywszy je w pierwszym szeregu tych, którzy go mieli przyjąć.
 Szymon, który miał ustaloną opinię dobrego mówcy, wygłosił małą mówkę, przez siebie ułożoną, której główną zaletę stanowiło, że nie była długą.
 W kilku słowach powitał panią Verniere i przyrzekał jej przywiązanie i życzliwość wszystkich.
 Rozległy się oklaski i okrzyki:
 — Niech żyje Szymon!..
 Aurelia wzięła bukiet z rąk przedstawiciela robotników i podziękowała uprzejmie.
 Ozwały się okrzyki:
 Niech żyje pani Verniere!
 Niech żyje pryncypałowa!
 Wtedy mała Marta zbliżyła się, trzymając za rękę babkę, którą przyprowadziła przed córkę Ryszarda.
 — Babciu! — wyrzekła — to jest panna Verniere.
 Ociemniała drżała
 Zdołała jednak powstrzymać jęki, cisnące się jej do gardła, i wyjąkała:
 — Nikt bardziej nademnie nie podziela głębokiej boleści pani... nie zapomnę nigdy, że ten, którego opłakujemy, był najlepszym ze wszystkich ludzi, a dla mnie był najlepszym panem... Ofiarujemy ci, pani, te kwiaty przez pamięć dla niego...
 Wszyscy płakali.
 Mała Marta odezwała się i, zwracając do Matyldy Savanne, rzekła: