Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/141

 Zamówione śniadanie przyniosła służąca.
 — Proszę się nie śpieszyć — rzekł cudzoziemiec do pani Aubin — mamy czas.
 I jadł śniadanie rzeczywiście bardzo powoli, zaledwie od czasu do czasu zamieniając kilka słów z towarzyszką.
 Stół, przy którym siedzieli, znajdował się obok okna wielkiej sali na dole.
 I starzec, nachylając się trochę, co czynił dosyć często, widział wszystko, co się działo w sali.
 Na parterze, zarówno jak i na pierwszem piętrze, dobre wina zaczynały rozwiązywać języki, mówiono już głośniej, jakkolwiek o tyle, o ile pozwalały względy przyzwoitości.
 Już miano podawać deser.
 Natłoczenie gości czyniło w sali upał nieznośny.
 Otworzono okna, dla dostępu powietrza.
 Robert Verniere nie odpowiedział jeszcze delegacyi robotniczej, która go zrana powitała przy wejściu do fabryki i ofiarowała bukiety pani Verniere, Alinie i Matyldzie.
 Teraz zabrał głos i w kilku zdaniach, które pokrył naturalnie sztucznem wzruszeniem, okazał swą wdzięczność za dowody szacunku i życzliwości, któremi go obdarzano.
 Potem, niosąc do ust kieliszek, napełniony szampanem, nędznik ośmielił się zakończyć temi słowy:
 — Na cześć niezatartej pamięci mego ukochanego i nigdy nieodżałowanego brata, Ryszarda Verniere!