Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/144

rając się zapamiętać wszelkie odpowiedzi biednej kobiety, niezmiernie wzruszonej, gdy go słuchała, bo myślała:
 — To brat Marty, ten obok mnie, który do mnie mówi, a ja jednak przysięgłam, że nie wyjawię nigdy tej tajemnicy!..
 Jakże gorąco pragnąłaby módz mu powiedzieć:
 — Marta jest pańską siostrą!
 Alina zrozumiała cel Aurelii.
 — Moja dobra Weroniko! — odezwała się do niewidomej ciotka — moja, pani Verniere, chciałaby pomówić z tobą chwilę...
 —Jestem na usługi pani Verniere — odparła babka Marty.
 — Tu, przy tylu osobach, trudno mi badać — zauważył Henryk — ale tam jest gabinet dość spory, w którym byłoby najlepiej...
 I wskazał drzwi gabinetu.
 — Chodźmy tam — rzekła pani Verniere.
 I poszła wraz z Aliną, Matyldą, Weroniką, prowadzoną przez Martę, oraz z Henrykiem Savanne i Filipem de Nayle, który zamknął drzwi za nimi.
 Robert, rozprawiając wśród gromadek słuchaczów, śledził okiem poruszenia żony.
 Widząc ją, wychodzącą z ociemniałą, zaniepokoił się.
 Czego mogła chcieć pani Verniere od Weroniki Sollier?
 Co wyniknąć miało z rozmowy, widocznie przez nią wywołanej? Trzeba więc było być na baczności.
 W gabinecie Alina posadziła ociemniałą, którą Marta trzymała za rękę.