Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/149

 Henryk ciągnął dalej:
 — A gdybym ja spróbował przywrócić pani ten wzrok, który byłby dla pani szczęściem, światłem dla sprawiedliwości, wreszcie zemstą!..
 — Niestety to niemożebne — wyrzekła niewidoma z przygnębieniem.
 — Kto pani to powiedział?
 — Doktór Sermet tak twierdził... że operacya, jakaby została przedsięwziętą dla zdjęcia zasłony z oczu moich, sprowadziłaby prawie z pewnością nie światło, ale śmierć.
 — Śmierć! — powtórzyły ze zgrozą Alina, Matylda i pani Verniere.
 — A potem i kto inny mi to powiedział — ciągnęła dalej Weronika, zwieszając smutnie głowę na piersi.
 — A inni wciąż pani twierdzić będą — odparł żywo Henryk Savanne — że, jakkolwiek operacya będzie ciężka, nie narazi życia pani na niebezpieczeństwo...
 — Ci możeby się mylili?
 — Czy chcesz, pani, pozwolić mi, ażebym zbadał twoje oczy.
 — I owszem, panie.
 — Usiądź tak, pani — rzekł młodzieniec, prowadząc Weronikę do krzesełka przy oknie — i pochyl głowę w tył.
 — Czy tak dobrze?
 — Dobrze. Niech się pani nie porusza.
 Henryk zwolna podniósł powieki niewidomej i przez kilka sekund przyglądał się źrenicom.