Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/151

 W tejże chwili zbliżył się do nich Robert.
 — Spiski jakieś? — odezwał się ze śmiechem — czy mowa o polityce?
 Aurelia odpowiedziała,
 — Mówiliśmy o tej biednej kobiecie Weronice Sollier.
 — A!..
 — Uczyniliśmy wszystko, co zależało od nas, ażeby ją zdecydować do przyjęcia naszej pomocy, pensyi, któraby jej pozwoliła żyć spokojnie i wychowywać wnuczkę.
 — I odmówiła?
 — Tak — odrzekła Alina i dodała: — Nieszczęśliwie wymówiłam słowo, które wszystko popsuło i którego głęboko żałuję.
 — Nie możecie jej zmusić do przyjęcia dobrodziejstwa pomimo jej woli — podchwycił Robert.
 — Zapewne, lecz pomimo to naszym obowiązkiem jest starać się o uczynienie jej życia mniej przykrego, mniej bolesnego.
 — W jaki sposób, skoro odmawia waszej pomocy?
 — Istnieje inny sposób...
 — Jaki?
 — Starać się o przywrócenie jej wzroku.
 Robert z trudnością wielką pokrył słabość, ogarniającą go raptownie?
 — A! — wyrzekł — przywrócić jej wzrok...
 Teraz wtrącił się Filip de Nayle.
 — A gdyby usiłowanie powiodło się — rzekł — ja pierwszy prosiłbym o przywrócenie jej miejsca, które miała w fabryce przed nocą zbrodni.