Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/155

 — Tak, tak... — odezwało się kilka głosów — potańczymy.
 — Bez muzyki! zawołał stary Szymon.
 — Będzie muzyka, jeśli zechcecie — podchwycił Vide Gousset.
 — A to jaka?
 — Pani Weronika i Marta niech tylko zagrają na katarynce, a zaraz będziemy mieli kontredanse, walce, polki, czego dusza zapragnie!
 — Doskonała myśl! doskonała.
 Kobiety otoczyły niewidomą, prosiły ją, błagały.
 — Babcia jest bardzo zmęczona, moi dobrzy przyjaciele — odpowiedziała Marta. — Potrzebuje odpoczynku i snu, ażebyśmy mogły jutro zrana wcześnie wyruszyć na wędrówkę.
 — A! gdyby tu był Magloire! — zawołała Marya.
 Na te słowa żalu, wyrażone tak naiwnie i gorąco, odpowiedział głos dźwięczny i wesoły:
 — Potrzeba Magloira! To jest Magloire!
 I mańkut, torując sobie przejście wśród gromadek, stanął na środku wielkiej sali.
 Okrzyk, pełen zapału, przywitał jego przybycie.
 Marta, krzyknąwszy z radości, rzuciła się ku niemu, a Weronika wyciągnęła ręce.
 Magloire najpierw ku niej pobiegł.
 — Jestem, jestem, babciu! — rzekł, tuląc ją do serca z uniesieniem — i jestem szczęśliwy z dobremi nowinami... Mama Magloira miewa się jaknajlepiej, a nawet już całkiem silna, a ja wracam, ażeby was już nie opuścić... Ucałuj mnie i ty, dzieweczko... i ty także, Maryo...