Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/158

Tylko co miano biuro zamknąć! Odtrącam woźnego i zapytuję urzędnika:
 — Czy numer 5039 wygrał główny los?
 — Tak. Czy pan go ma?
 — A tak!
 Pokazuję.
 Kłaniają mi się.
 Pojmujecie, ktoś, co wygrywa, to zaraz wielki pan!
 — Winszuję! — odzywa się urzędnik.
 — Czy mogę dostać pieniążki?
 — Dziś nie, ale jutro!
 — Jutro? Szkoda.
 Biorę znów dorożkę. Walę do Saint-Ouen i oto jestem, ażeby wam powiedzieć: Mamo Aubin! kupuję twój zakład! Ženię się z Maryą za trzy tygodnie... mama Weronika i Marta nie opuszczą nas wcale.
 — Brawo! Brawo! Magloire!
 Wszyscy się do niego cisnęli... Winszowano mu z dobrego serca.
 — A więc skoro jesteś, poczciwy Magloire, to nam zagrasz do tańca — rzekła młoda kobieta, która, pierwsza odezwawszy się o tańcu, nie wyrzekła się swego projektu.
 — Ależ ja jeszcze nie jadłem obiadu — odparł mańkut.
 — Będziesz jadł, gdy my będziemy tańczyli!
 — To byłoby dla mnie trochę za trudno!
 Od powrotu Magloira, pani Sollier znacznie się ożywiła.
 Nie czuła już znużenia.