Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/159

 — Moja Marteczko — odezwała się — poproś Maryę, ażeby przyniosła katarynkę naszego przyjaciela... Położymy się trochę później, a uczcimy powrót Magloira, grając do tańca tym wszystkim dzielnym ludziom.
 Okrzyk powszechnej radości powitał te słowa.
 Marya z Martą sprowadziły katarynkę do wielkiej sali, poczem Weronika kręcąc korbą, zagrała hucznego kontredansa.
 Podczas gdy Magloire jadł obiad z potężnym apetytem, tańce szły raźno i dopiero o północy rozeszli się zmęczeni tancerze.
 W sali pozostała tylko Weronika z wnuczką, pani Aubin, mańkut i Marya.
 — Mamy z sobą trochę do pomówienia — odezwał się Magloire.
 I zaczął w te słowa:
 — Oznajmiłem ci więc, moja dobra mamo Aubin, i powtarzam, że jutro dostanę 50,000 franków... Czy zawsze gotowa jesteś ustąpić mi swój zakład za cenę, jaką oznaczyłaś?
 — Słowa danego nia cofa się, mój chłopcze! — odparła dzielna kobieta — kiedy tylko zechcesz.
 — To załatwimy interes jak najprędzej, chyba że...
 Magloire przerwał sobie.
 — Chyba że? — zapytała pani Aubin.
 — Chyba że Marya nie zechce za trzy tygodnie zostać ślubną małżonką Jakóba Magloira, tu obecnego...
 — Jakiś ty głupi! — odpowiedziała młoda dziewczyna, czerwieniąc się, jak piwonia, i podając rękę kata-