Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/167

 — Jakto — rzekł do siebie — widziałem je wczoraj w Vincennes... Widocznie nocowały gdzieś w drodze?.. O! jeżeli co wieczór nie wracają do Saint-Ouen, to od dziś będę na nogach.
 Naturalnie zmienił projekt podróży i zamiast kupić bilet w kasie kolejowej, jak zamierzał, podążył za babką i dzieckiem.
 Przy bramie Białej zatoczyły katarynkę na podwórze małej restauracyi, dokąd weszły.
 O’Brien podążył za nimi do zakładu i wszedł innemi drzwiami w chwili, gdy Marta sadzała Weronikę przy stole.
 Za bufetem stała młoda kobieta.
 — A! — rzekła, widząc nowo przybyłe ― to dziś wasza kolej na wybrzeże Marny.
 — Tak odpowiedziała Marta — chodzimy tu co sobotę
 — Czy przenocujecie tutaj dziś?
 — Nie, nocowałyśmy w Vincennes... Wieczorem powrócimy do Saint-Ouen. Może nam pani dać śniadanie?
 — Dobrze, moje dziecko, może zimnej cielęciny?
 Czy chcesz, babciu, zimnej cielęciny, z serem, chlebem i winem.
 — Dobrze, moja pieszczoszko, będziemy miały śniadanie, jak królowe...
 — Zaraz podam — odrzekła młoda kobieta, odchodząc od bufetu.
 O’Brien usiadł przy stoliku, niedaleko od niewidomej i Marty.
 Ta spojrzała nań, lecz niczem nie przypominał magnetyzera, którego zresztą raz jeden tylko widziała.