Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/17

 Ujrzała się otoczona ciemnością, ciemnością nieprzeniknioną, bardziej nawet, niż noc najczarniejsza.
 Nie pojmując jeszcze, swego nieszczęścia, sądziła, że ostatni jeszcze bandaż zasłania jej oczy.
 — Zdejmcie mi ten bandaż, proszę — wyrzekła — chciałabym już wydostać się z ciemności.
 Nikt nie odpowiedział.
 Ręce podniosła ku twarzy i palce, rozpalone gorączką, dotknęły oczu.
 Ciemność panowała ciągle.
 — Czy to noc? — zapytała.
 To samo milczenie.
 — Ależ ja nic nie widzę! nic! — zawołała nieszczęśliwa.
 Doktór ujął ją za ręce.
 — Odwagi! biedna kobieto! — wyszeptał głosem wzruszonym — odwagi!.. Potrzeba ci jej bardzo...
 Te słowa, a raczej sposób, w jaki były wyrzeczone, rozświetliły nagle umysł Weroniki.
 Zrozumiała.
 Jęk głuchy wydarł się z jej piersi, poczem wyjąkała z rozpaczą:
 — Ślepa! jestem ślepa!.. O mój Boże!
 Ażeby ją trochę pocieszyć, doktór Sermet rzekł:
 — Jakkolwiek jest wielkie to nieszczęście, powinnaś — się pani uważać za szczęśliwą?
 — Szczęśliwą!.. powtórzyła.
 — Tak, ponieważ życie pani uratowane, wbrew wszelkim przewidywaniom. Kiedy panią przyniesiono tutaj, uważałem stan pani, jako zupełnie rozpaczliwy!