Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/170

XXI.

 O’Brien niepostrzeżenie wylał resztki ohydnego koniaku na podłogę, potem wyjąwszy luidora z kieszeni i trzymając go w palcach, zbliżył się do Marty i pokazał go jej, podsuwając wprost przed oczy.
 Dziecko, na widok błyszczącego metalu, wyraźnie zadrżało nerwowo, i spojrzenie jego utkwiło się w tarczy złotej, od której jakby nie mogło się oderwać.
 Magnetyzer miał uśmiech na ustach.
 Doświadczenie, którego spróbował, udało się zupełnie.
 Marta była w wysokim stopniu wrażliwa na magnetyzowanie.
 — To dla twej babci, moja pieszczoszko — rzekł do niej — i za każdym razem, gdy was spotkam, dam wam tyle.
 Równocześnie włożył luidora do ręki dziecku, któremu, jak widział, powieki drgały szybko.
 — Dziękuję panu za babcię — wyrzekła dziewczynka głosem zmienionym.
 O’Brien zapłacił za kieliszek koniaku i znikł.
 — Babciu, zgadnij, co nam dał ten pan — rzekła Marta.
 — Nie wiem, moja pieszczoszko.
 — Pięknego luidora, nowiusieńkiego, na dwadzieścia franków.
 — Niech będzie błogosławiony — wyszeptała niewidoma — i niech mu to przyniesie szczęście.