Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/173

 — Nie znam tego pana, nawet z nazwiska... Czy ci powiedział, czego chce? — zapytał.
 — Polecił mi tylko oświadczyć panu, że przychodzi w interesie osobistym i pilnym.
 — Dobrze... Przyjmę go.
 Poczem, zwracając się do Klaudyusza Grivot, podchwycił:
 — Nie zapomnij pan żadnych wskazówek, jakich panu udzieliłem co do tej roboty... wkrótce się z panem zobaczę.
 Majster wyszedł, a woźny wprowadził Nestora Wiewiórkę.
 Nie był to już ten dyrektor prawie młody Agencyi głównej informacyjnej z przedmieścia Św. Honoryusza, u którego widzieliśmy Gabryela Savanne na schyłku grudnia.
 Włosy jego przedwcześnie posiwiały.
 Ramię miał przewieszone na bandażu, nieruchome, aż litość brała, na jego widok, twarz ciągle była w drganiach nerwowych.
 Przypominamy czytelnikom, że dawny inspektor policyjny, wychodząc od siebie dnia 1-go stycznia, rażony został atakiem apoplektycznym wraz z częściowym paraliżem. Robert, przyjrzawszy mu się, wskazał krzesło, na które Nestor Wiewiórka osunął się ociężale.
 — Wszak z panem Verniere mam zaszczyt mówić? — zapytał zwolna, głosem złamanym i niewyraźnym, gdyż język pod wpływem paraliżu odmawiał mu posłuszeństwa.