Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/195

 Daniel i synowiec jego nie ukończyli jeszcze przejrzenia papierów kapitana Savanne.
 Wrócili się do gabinetu i przekonali się wkrótce, że to, co im pozostawało do obejrzenia, było względnie małego znaczenia.
 — Ojciec pozostawił ci ładny majątek — rzekł sędzia śledczy, gdy ukończyli tę pracę. — Sądzę, że uczynisz dobrze, nie podnosząc go z rąk naszego przyjaciela Robineta, który oddawna ma powierzone interesa twego ojca i moje... To człowiek uczciwy i zacny administrator... Czyś gotów usłuchać tej rady?
 — Bezwarunkowo, drogi stryju.
 — Zjemy więc śniadanie prędko i idziemy do niego.
 Obaj mężczyźni przeszli do pokoju jadalnego, gdzie podane już było śniadanie.
 Pan Robinet, notaryusz, przy ulicy Richeuliego, nie wiedział o śmierci swego klienta, Gabryela Savanne.
 Ponieważ wiadomość o tej śmierci nie doszła jeszcze przedtem do rodziny w sposób urzędowy, więc go wcale nie zawiadomiono.
 Gdy mu oznajmiono wizytę sędziego śledczego wraz z synowcem, dał rozkaz, ażeby ich wprowadzono natychmiast, i poszedł na ich spotkanie z wyciągniętemi rękami.
 Na widok szerokiej krepy na ich kapeluszach, zadrżał.
 — Po kim jesteście w żałobie, moi przyjaciele — zapytał żywo.
 — Mój brat umarł — odpowiedział Daniel, a oczy jego napełniły się łzami.