Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/202

 „Żegnaj, mój stary przyjacielu, myśl o mnie i przez miłość dla mnie, czuwaj dobrze nad niem.“
 Te ostatnie wyrazy szczególnie go uderzyły.
 Nad kim Ryszard Verniere miał czuwać?
 W tem była tajemnica Gabryela.
 Urzędnik złożył list, zaadresowany do Ryszarda, i wziął drugi, pisany do niego przez brata.
 Tu podkreślił również to zdanie:
 „Jeżeli później dowiesz się o tej fatalnej tajemnicy, nie będziesz nielitościwym. Rozgrzesz mnie jak inni rozgrzeszyli.
 Inni go rozgrzeszyli.
 Kogo Daniel wskazywał pod tym wyrazem inni?
 Jednym z nich był niezawodnie Ryszard.
 Daniel długo siedział zamyślony, szukając w swym mózgu klucza tajemnicy i nie znajdując nic, mówił do siebie:
 — Ta wizyta mojego brata w Saint-Ouen, w przeddzień dnia, kiedy Ryszard Verniere został zamordowany i okradziony, kiedy podpalono jego fabrykę, kiedy Weronika Sollier padła, ugodzona jak i on, kulą mordercy... Gdyby to wszystko miało z sobą związek?..
 Sędzia śledczy wstał raptownie, chodził gorączkowo po gabinecie, potem, zbliżywszy się do biurka, wyciągnął szufladę i wyjął brelok, zabrany przez Magloira z zaciśniętej ręki zemdlonej Weroniki.
 Długo mu się przyglądał, następnie położył na to samo miejsce i zamknął szufladę.