Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/21

 Nagle drgnęła całem ciałem.
 Drzwi skrzypnęły i usłyszała, jak dozorczyni wyrzekła:
 — To tutaj, panie i panienko... Proszę wejść.
 Weronika wyciągnęła ręce.
 — Marta!.. Magloire!.. — zawołała.
 — Babciu!.. babciu!.. zawołała dziewczynka, rzucając się w ramiona niewidomej, która drżącemi rękami szukała jej twarzy i pokryła pocałunkami i łzami.
 Magloire, stojąc przed łóżkiem, patrzył na twarz Weroniki, poznaczoną bliznami, zaledwie dającą się poznać.
 — Ociemniała!.. Ociemniała!.. — wyszeptał głucho, widząc, jak szuka twarzy dziecka.
 — Marta zawiesiła się na szyi Weroniki; całowała ją, ściskała, płakała zarazem z żalu i radości.
 — O! popatrz na mnie, popatrz, babuniu — wyjąkała — niech widzę, że na mnie patrzą twoje oczy...
 Weronika załkała.
 — Ja nie mogę już patrzeć, ja nie mogę cię widzieć, moje dziecko — wyrzekła głosem, złamanym od cierpienia.
 — Nie możesz, babciu?.. a to dlaczego? Powiedz mi — rzekło dziecko.
 — Jestem ślepą.
 Marta krzyknęła z przerażenia.
 — Ślepą! — powtórzyła z rozpaczą.
 Potem, rzuciwszy się ku mańkutowi, który stał bardzo blady, jakby skamieniały, zawołała:
 — Magloire!.. Magloire!.. Czy słyszysz?.. Rozumiesz?.. Babcia jest ślepą!..