Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/210

XXVI.

 Daniel życzył sobie przyśpieszenia epoki swego wyjazdu do Parc-Saint-Maur, nie chciał jednak znajdować się sam w willi, a nie śmiał powiedzieć pani Verniere:
 — Zabieram pani moje dzieci!
 Matylda i Alina miały tę samą myśl co i on, ale wahały się zwierzyć z niej przed sobą.
 Córka Daniela zdecydowała się pierwsza to powiedzieć swej przyjaciółce i pewnego poranku, gdy się przechadzały po małym parku w Neuilly, rzekła do niej:
 — Nie możesz sobie wyobrazić, jak pragnęłabym nadejścia tej chwili, kiedy ojciec zawiezie nas do Parku Saint-Maur.
 Alina westchnęła z pewną ulgą.
 To, czego nie śmiała sama powiedzieć, wymknęło się z ust jej przyjaciółki.
 — A! — rzekła, ściskając ręce Matyldzie — jak ja cię rozumiem i słuszność przyznaję.
 — Więc podzielasz moje życzenie?
 — O! tak!.. Ciotka moja pani Verniere jest bezwątpienia bardzo dobrą dla nas i bardzo przywiązaną, a jednak zdaje mi się, że oddycham tu mniej swobodnie, niźli tam. A przytem...
 Alina przerwała sobie.
 — A przytem co, moja droga? — spytała Matylda.
 — Henryk, jak i za lat dawnych, zamieszkałby z nami w willi parkowej i widywałabym go przynajmniej codzień. Tu zaledwie zajrzy, a gdy przychodzi, zamieniamy z sobą zaledwie słów kilka. Tam rozmawialibyśmy