Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/215

 Był to lokaj, pomerańczyk, którego widzieliśmy przy ulicy Zwycięztw, w służbie u magnetyzera, któremu się zdawało, że liczyć może na jego przywiązanie i dyskrecyę.
 — Z uwagą odczytałem wasz raport — mówił do niego baron Schwartz, puszczając kłąb dymu. — Trzeba, ażebyś mi dał dokładne szczegóły o faktach, których byłeś świadkiem.
 ― Pan baron raczy mnie zapytać — odpowiedział pomerańczyk — bo zdaje mi się, że nie mogę nic dodać do tego, com mu pisał w raporcie.
 — Więc to Robert Verniere przychodził do doktora O’Briena?
 — Tak, to on. Nie mogłem się omylić, ponieważ znam go oddawna.
 — A ta kobieta, ta niewidoma, która przychodziła radzić się jasnowidzącej?
 — To dawna odźwierna z fabryki Ryszarda Verniere.
 — I to po odwiedzinach tej kobiety postanowił raptownie opuścić Paryż?
 — Tegoż wieczora oznajmił mnie o swojem wyjeździe, a nazajutrz zrana zostaliśmy zapłaceni i odprawieni.
 — I nawet nie mogliście się przekonać, czy ten wyjazd był rzeczywisty, czy udany i jaki był jego powód?
 — Drzwi od gabinetu doktora były szczelnie zamknięte i dlatego starałem się napróżno podsłuchać, co się mówiło między nim i panną Mariani... Nie mogłem podchwycić ani jednego wyrazu, sądzę jednak, że wyjazd był