Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/232

 Czoło Roberta okryło się potem.
 Człowiek, którego znamy, człowiek, którego poznaliśmy w jego uczynkach, nie mógł się obrażać na te propozycye.
 Zepsuty do szpiku kości, chciwy pieniędzy, przejęty strachem sądu przysięgłych, rusztowania, pragnący bardziej niż kiedykolwiek życia hulaszczego i rozwięzłego, nie miał żadnych skrupułów, gotów był całkiem się zaprzedać, lecz nie chciał się oddać niezwłocznie.
 Zapytał się sam, czy te miliony pokryją bezkarność, jaką mu przyrzekano, czy nie kryją w sobie jakiej zasadzki.
 Gdy milczał baron Schwartz powtórzył:
 — No czy się zgadzamy?
 — Trzeba mi czasu do namysłu — odpowiedział Robert głosem głuchym.
 — Czy to ukryta odmowa?.
 — Nie. Ja nie odmawiam, lecz chcę się namyślić.
 Przecież zrozumiałeś mnie pan dobrze?
 — Tak.
 — Więc dlaczego się pan wahasz?
 — Bo, powtarzam panu, zastanowienie jest konieczne. Nie można brać tak lekko postanowienia tak ważnego.
 — Niech i tak będzie. A list cyfrowany?
 — Nie zrobię z niego użytku, powinieneś pan to zrozumieć, tylko w razie napaści z pańskiej strony. Możesz więc pan być spokojny, jak ja nim jestem.
 — Byłeś pan u O’Briena w przeddzień jego zniknięcia?