Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/233

 — Być może, ale dopiero od pana dowiedziałem się o jego zniknięciu.
 — Przyznaj pan, że to on ci oddał list, z którego broń masz przeciw nam.
 — Nie zaprzeczam tego bezwzględnie, a zresztą z listu tego ja nie czynię broni, tylko tarczę.
 — Więc utrzymujesz pan, że nie wiesz, gdzie się znajduje amerykanin?
 — Tak, utrzymuję, bo to prawda.
 — Powiedz pan raczej, że mi nie ufasz.
 — Gdyby tak było, przyznaj pan że początek rozmowy z panem, dawałby mi do tego prawo.
 Robert wstał, postanawiając nie przedłużać rozmowy.
 — Proszę pana o miesiąc do namysłu — wyrzekł dalej — czy dasz mi go pan.
 — Skoro trzeba, ale odtąd radzę panu nic przeciw nam nie przedsiębrać.
 To było powiedziane tonem groźby.
 — Nie mam w tem żadnego interesu bo oddalibyście cios za cios! — odpowiedział Robert. — Za miesiąc będę miał zaszczyt zobaczyć się z panem, panie baronie.
 Bratobójca skierował się ku drzwiom gabinetu i opuścił pałacyk, odprowadzany przez Wilhelma Schwartza aż do bramy.
 Powracając tą samą drogą, przez ulicę Ojców Świętych ku wybrzeżu, gdzie zamierzał wziąć dorożkę, Robert mówił do siebie:
 — Jeżeli nie przyjmę ich propozycyi, ci ludzie znajdą sposób, ażeby mnie zgładzić i to tak, że nikt nie bę-