Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/245

XXX.

 Ja nic nie wiem, proszę pana — rzekła niewidoma głosem nieco cichym ale bardzo stanowczym — nic a nic...
 Daniel uczynił gest, wyrażający najzupełniejsze niezadowolenie.
 — To znaczy, że pani nie chcesz odpowiedzieć? — odparł.
 — Nie mogę odpowiedzieć, bo nic nie wiem...
 — Czyż więc pani nie zrozumiała? Widzenie się mego brata z Ryszardem Verniere może się łączyć węzłami tajemniczemi ze zbrodnią, której Ryszard i pani byliście ofiarami... Gdybyś pani dała poznać nam przyczynę tych odwiedzin, może pomogłabyś pani sprawiedliwości do pomszczenia was obojga.
 — Ja nic nie wiem, proszę pana...
 — Przysięgasz mi na to pani?
 Weronika zawahała się na sekundę.
 — Dlaczego pyta mnie pan o przysięgę? — wyjąkała.
 — Jeżeli pani nie kłamiesz, dlaczego nie masz tego uczynić?
 Wyciągnęła rękę.
 — A więc! — rzekła — przysięgam na to.
 Widocznem się stawało dla Daniela Savanne, że nalegać dłużej byłoby zbytecznem.
 Być może, że jakkolwiek to nieprawdopodobnem się wydawało, Weronika nie wiedziała o niczem.