Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/250

nie, popełnione w departamencie Sekwany od lat dwudziestu...
 W głębi była cała zbrojownia, złożona z broni morderców, sztyletów, noży i t. p.
 Potem w innych ramkach listy z pochwałami urzędowemi od prefekta policyi, od naczelnika służby bezpieczeństwa.
 Figura woskowa przedstawiała Słowika, ranionego podczas aresztowania mordercy.
 Robert zatrzymał się, przyglądając się tej szczególnej knajpce...
 — Któż jest ten Słowik? — zapytał O’Briena.
 ― Dawny inspektor policyi! — odpowiedział tenże. — Dwadzieścia razy narażał życie w walce ze zbrodniarzami najstraszniejszymi, wreszcie przyszedł tu szukać wypoczynku, spokoju i sposobu do zarabiania trochę pieniędzy.
 — I pan mnie prowadzisz do policyanta? — wyszeptał bratobójca z żywym niepokojem.
 — Uspokój się pan — odparł amerykanin z uśmiechem! — Słowik raz na zawsze rozstał się z służbą bezpieczeństwa. Zerwał z policyą i zajmuje się tylko jedynie ogłaszaniem swych pamiętników w jednym z poczytnych dzienników... Zaledwie go widać w jego zakładzie.
 Przeszli po stopniach schodów drewnianych i weszli.
 Chłopiec ukazał się na ich spotkanie.
 — Czem panom służyć? — zapytał.
 — Śniadaniem.
 — Dziś dzień powszedni, goście bywają w takie dni rzadko i śpiżarnia mało zaopatrzona. Mamy tylko jajka świeże, kurczę na zimno, szynkę, sałatę i sery.