Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/252

XXXI.

 Obaj znów usiedli przy stole.
 Słowik nalał kawy do filażanek i wódki do kieliszków.
 — Zatem żenisz się? — zagadnął następnie.
 — Za dziesięć dni, w sobotę. Wszak będziesz mi drużbą?
 — Czyż można odmówić tego staremu koledze z pułku? Pamiętałeś o mnie, to mi sprawia przyjemność, mój stary; a będę i na weselu. Więc chcesz się pożegnać z katarynką?
 — Tak i zamieniam ją na bufet restauracyjny. Ale mam następczynię, a raczej dwie. Biedną kobietę ociemniałą, o której ci mówiłem, i jej wnuczkę. Poznasz je na weselu. Oddałem im katarynkę.
 — To dobry uczynek! Zresztą, tyś zwykł czynić dobrze, i przyniesie ci to szczeście w małżeństwie.
 Przerwali gawędkę dla zapalenia fajek.
 Tymczasem w małej salce jadalnej Robert Verniere i O’Brien, jedząc śniadanie, zajmowali się interesami, które były powodem ich zebrania, nie przypuszczając, że byli widziani i zauważeni przez najwierniejszego i najlepszego przyjaciela Weroniki Sollier.
 Gdy chłopiec usługujący wyszedł, O’Brien zapytał Roberta:
 ― Więc baron Schwartz oskarża mnie, żem panu oddał ten list, który panu daje nad nim przewagę?
 — Tak.