Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/253

 — I chciał się koniecznie dowiedzieć, czy panu wiadome jest miejsce mego schronienia?
 — Chciał koniecznie coś ze mnie wydobyć, i sądzę, że, gdyby wiedział, gdzie pan jesteś, miałbyś bardzo wielką przykrość.
 Amerykanin wzruszył ramionami.
 — Ja się go nie boję — rzekł.
 — Tak, ale ja się go obawiam wielce! Mam przekonanie, że ci ludzie mnie zgładzą, jeżeli nie zechcę być im posłuszny. Panie O’Brien, ja w tobie pokładam całe zaufanie. Ale pan, pomimo obietnic, nic jeszcze nie przedsięwziąłeś, względem usunięcia tego dziecka, tak podatnego na wpływ magnetyzmu, że kto inny może je uśpić i wszystkiego się dowiedzieć.
 — Bądź pan cierpliwy i uspokój się. Dziecko za kilka dni będzie w mej mocy.
 — A Weronika Sollier?
 — Weronika jest ślepą.
 — Lecz pan powiedziałeś, że może wzrok odzyskać.
 — Narażając się na utratę życia!.. Ktoby się ośmielił przedsięwziąć taką operacyę?
 — Kto?.. Henryk Savanne, synowiec sędziego śledczego, a każdy go zachęca, ażeby się nie wahał. Jego wiedza okulistyczna jest wielka. Może mu się udać, a jeżeli mu się uda, przyznajesz pan, że jestem zgubiony. Ja za zniknięcie Marty ofiarowałem panu sto tysięcy franków... Podwoję tę sumę, jeżeli jednocześnie zniknie Weronika... ażeby się nie pokazać więcej.
 — Ja się w takie rzeczy nie bawię — odpowiedział magnetyzer przestraszony, rozglądając się dokoła, aże-