Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/254

by się upewnić, czy kto nie mógł usłyszeć Roberta mówiącego.
 Byli jednak sami.
 — Więc mnie pan opuszczasz! — wyjąkał bratobójca, a twarz jego blada i zmieniona przedstawiała niewysłowiony widok przestrachu.
 — Popełnić za dwieście tysięcy franków zbrodnię, która mnie może zaprowadzić pod gilotynę i jeszcze nad to porwać dziewczynkę... nie, mój przyjacielu, nie!
 — Trzysta tysięcy!..
 — Próżne byłyby pańskie złudzenia!.. Jest pańska pieczątka. Śmierć Weroniki Sollier nie przeszkodziłaby pozostaniu tego dowodu w ręku sędziego... Trzebaby znaleźć jaki sposób, ażeby nietylko usunąć ślepą, ale usunąć i ten dowód, który w danej chwili może pana zgubić.
 — Znajdź pan ten sposób, a ja ci ofiaruję trzecią część tego, co Niemcy mi przyrzekają, jeżeli przyjmę ich warunki.
 — Przyrzekają panu trzy miliony?
 — Tak, więc dla pana będzie jeden.
 Amerykanin przyłożył palec do ust, nakazując milczenie.
 Do pokoju wszedł posługacz, przynosząc nową potrawę.
 O’Brien, z czołem zmarszczonem od myśli, rozważał, gdy Robert mu usługiwał.
 — Milion — powtarzał sobie. — Milion...
 I rozłakomiony ponętną perspektywą otrzymania tego miliona, szukał sposobu, ażeby go zarobić.