Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/255

 Naraz podniósł głowę, a oczy mu się zaświeciły ogniem.
 — Mam! znalazłem! — rzekł.
 Robert spojrzał na niego, jak skazany na śmierć patrzałby na zwiastującego mu ułaskawienie.
 — Ale — dodał magnetyzer — powodzenie zależy od wielu rzeczy... Trudności są wielkie.
 — Ale czy są niepodobne?
 — Nie wiem jeszcze. Posłuchaj pan i odpowiedz mi.
 — Czy pan jesteś pewny, że Weronika Sollier oddała sędziemu śledczemu pieczątkę, która znajdowała się w jej ręku, gdy przyszła na ulicę Zwycięztw, ażeby się poradzić jasnowidzącej?
 — Tego jestem pewien.
 — Czy pan Savanne ma ją u siebie, czy też znajduje się w jego kancelaryi w sądzie?
 — Zapewne jest u niego w domu wraz z aktami sprawy w Saint Ouen, którą studjuje bezustannie.
 — Czy pan zupełnie pewny tego jesteś?
 — Nie, ale przypuszczam.
 — Trzeba w jak najkrótszym czasie przekonać się o tem stanowczo.
 — Przekonać się! Ale w jaki sposób?
 — E! mój kochany panie, miej trochę przedsiębierczości i trochę pomysłów. Ja nie mogę wszystkiego brać na siebie. To, czego od pana żądam, nie przedstawia trudności! Pan jesteś bratem ofiary i przyjacielem sędziego śledczego. Pan Savanne, jeżeli go zapytasz zręcznie, sam ci wszystko powie, uważając za rzecz naturalną, że pragniesz poznać w tej sprawie najdrobniejsze szczegóły...