Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/27

 — Przed trzema dniami przyszedł dwa razy do fabryki. Zaprowadziłam go do pana Verniere, a ten po jego odejściu zabronił mi raz na zawsze go wpuszczać, gdyby zgłosił się doń pod jakimbądź pozorem..
 — Czy człowiek ten wymienił pani swe nazwisko?
 — Tak.
 — I pamiętasz je pani?
 — Pamiętać będę zawsze, nazywał się, jak mi powiedział — Fryc Leyman.
 — To nazwisko niemieckie?
 — Nie wiem...
 Magloire ciągnął dalej:
 — Gdy pani walczyłaś ze zbrodniarzem, gdy czepiałaś się jego ubrania, czyś pani nie uczuła w rękach przedmiotu metalicznego?
 — Dlaczego mnie o to pytasz?
 — Zaraz się pani dowiesz. Zbierz pani swe wspomnienia.
 Weronika zamyśliła się.
 — Tak... tak... — wyrzekła nagle — przypominam sobie... Ten człowiek wydzierał się... była chwila, kiedy miał się już mnie wyrwać... Wtedy ręce moje zaczepiły łańcuszek od zegarka przy kamizelce... i wtedy...
 Przerwała...
 — I wtedy? — zapytał mańkut.
 — Dał się słyszeć huk... uczułam uderzenie w głowę, potem ból przejmujący... Straciłam przytomność... i odzyskałam ją dopiero na tem łóżku w szpitalu...