Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/270

ła się potężna baterya, ustawiona przez prusaków, grożąca całemu pierścieniowi Marny.
 Po tej wycieczce, orzeźwiwszy się nieco w restauracyi, przed którą uwiązali łódź, powrócili znów do niej.
 Tym razem Matylda i Alina ujęły za wiosła, a Henryk usiadł przy sterze.
 Panienki robiły wiosłami bardzo zgodnie i łódź płynęła szybko.
 Wkrótce przybyto do schodków przystani!
 — Malarz ciągle jest jeszcze — rzekła cicho pani Verniere.
 Przybito do brzegu.
 Tym razem O’Brien nie poruszył się wcale. Nadstawił tylko uszu, udając zajętego najzupełniej pracą, chcąc pochwycić rozmowę.
 Henryk przywiązał łódkę i dopomógł paniom wysiąść.
 — Masz klucz od furtki? — zapytała go Matylda.
 — Mam. Ja zabieram z sobą rzeczy. Klucz zostanie w zamku, zamkniesz za mną.
 — A gdzie go położyć?
 — Razem z kluczem od łódki w szopie, jak zwykle.
 Henryk wziął dywanik, którym przykryta była ławka, oraz ster i poszedł otworzyć furtkę.
 Pani Verniere i Alina szły naprzód i zwolna podążyły do willi.
 O’Brien nie stracił ani słowa z tego, co było mówione.
 Na teraz wiedział już dosyć.