Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/273

 — Tak mnie zapewniasz, że jeszcze bardziej mnie to utwierdza w przypuszczeniu, że ci coś dolega... Czy to z powodu fabryki?
 — Bynajmniej.
 — Nie masz jakiego kłopotu z robotnikami i majstrami?
 — Najmniejszego.
 — A z Klaudyuszem Grivot?
 — Również. Od wszystkich doznaję życzliwości i szacunku.
 — To nie rozumiem twej miny stroskanej... Czyż to odjazd matki tak cię martwi?..
 — Tak, trochę — odpowiedział młodzieniec, znowu się rumieniąc.
 Rumieniec ten po raz drugi uderzył Roberta.
 — Ho! ho! rzekł z uśmiechem. — Niepotrzebniem się trwożył! Twój smutek należy do tych, jakie nie powinny niepokoić... Rozumiem go....
 — Co rozumiesz? — wyjąkał Filip, spoglądając lekliwie na ojczyma.
 — Powiem ci, jeżeli przyrzekniesz mi odpowiedzieć z zupełną szczerością...
 — Ależ...
 — No, moje drogie dziecko, jestem twoim przyjacielem, u dyabła, prawie twoim ojcem, więc możesz mieć we mnie powiernika... Ciebie zasmuca nietylko odjazd twej matki... przy niej są dwie panienki, zachwycające... Ty jesteś także młody, a miłość łatwo się rodzi w młodych sercach... Odgadłem, co?