Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/277

 Gabinet pryncypała opatrzony był podwójnemi drzwiami, tak, że rozmowy w nim nie podobna było słyszeć na zewnątrz, gdyby nawet kto chciał podsłuchiwać.
 Nikt też nie mógł wejść, bez uprzedzenia dzwonkiem elektrycznym, a Robert dopiero naciskał sprężynę przy biurku, która drzwi otwierała.
 Skoro się znaleźli sami, Klaudyusz zabrał głos.
 — Pilno mi było zobaczyć się z tobą — rzekł.
 — Czy masz mi powiedzieć coś ważnego?
 — Nie, ale chcę ci wyjawić projekt, jaki mi przyszedł do głowy.
 — Co do naszych wynalazków?
 — Co do naszych interesów.
 — W fabryce?
 — Po za fabryką.
 — Pozwól wprzód ci powiedzieć, żem się widział z O’Brienem...
 — I cóż?
 — Zgadza się.
 — Zgadza się na usunięcie ślepej?
 — Tak. Ale to będzie kosztowało drogo.
 — Nigdy za drogo nie kupuje się spokoju. Ileż wreszcie?
 — Obiecałem milion.
 Grivot podskoczył.
 — Milion! — zawołał — czyś ty oszalał?
 — Wszak powiedziałeś przed chwilą, że nigdy za drogo nie kupuje się spokoju...
 — Ależ wszystko ma swe granice!.. Zresztą zkąd weźmiesz ten przy obiecany milion?