Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/286

 Daniel poszedł do salonu, gdzie nań czekano.
 Zasiedli do stołu.
 Po obiedzie udano się do parku, dla przechadzki nad brzegami Marny, mało uczęszczanemi, prócz niedzieli.
 Alina szła pod rękę z Danielem.
 Pani Verniere postępowała obok nich, unosząc się nad pięknościami krajobrazu, który się roztaczał przed jej oczyma zachwyconemi i który słońce zachodzące złociło wszystkimi swymi ogniami.
 Matylda i Henryk szli zwolna za nimi.
 Młoda dziewczyna jakby umyślnie zwolniła kroku, ażeby dać się bardziej wyprzedzić przez idących na przodzie.
 Podążano zwolna ku mostowi Champigny.
 Nie zdając sobie sprawy z życzenia Matyldy, Henryk chciał iść prędzej.
 Położyła mu rękę na ramieniu.
 — Idź wolniej — rzekła do niego półgłosem — mam z tobą do pomówienia i pragnę, ażeby pani Verniere nie mogła mnie słyszeć.
 Henryk spojrzał na nią ze ździwieniem.
 — Tak — podchwyciła młoda dziewczyna, czytając w oczach kuzyna ździwienie. — chcę z tobą pomówić i to w twoim interesie... Nie miejże tak ździwionej miny i posłuchaj mnie...
 — Cały jestem w słuch zamieniony, moja droga kuzyneczko — odparł Henryk z uśmiechem. — Cóż to, czy jestem czem zagrożony?
 — A tak.
 — Cóż znowu?