Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/300

 — Ona się nie zgodzi.
 — Więc co robić? — wtrąciła Alina.
 — Zdaje mi się, że istnieje bardzo prosty sposób dla usunięcia trudności — zauważył Robert.
 — Jakiż to sposób? — zapytał Henryk.
 — Za zezwoleniem pańskiego stryja, który, jak jestem przekonany, chętnie się na to zgodzi, mógłby pan poddać tu nawet panią Sollier leczeniu przygotowawczemu.
 — Tutaj?
 — Tak. W ten sposób znajdowałaby się ona bezustannie pod pańskiem okiem, a miałaby przy sobie opróz wnuczki, trzy dozorczynie, któreby ją pielęgnowały biegle i troskliwie.
 — Jeżeli to może wpłynąć skutecznie na zezwolenie Weroniki, zgadzam się z całego serca — rzekł Daniel Savanne.
 — Zrobić operację w tej willi?.. — wyszeptał młodzieniec. — Ależ gdzie moglibyśmy pomieścić niewidomą i jej wnuczkę? Potrzeba mi byłoby cienia, bardzo dużo cienia... okien jak najmniej słonecznych i okiennic, mogących dać zupełne ciemności.
 — Ależ — zawołał Robert — a ten pałacyk nad brzegiem Marny... przecież on zdaje się odpowiadać wszystkim warunkom, postawionym przez pana.

---