Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/301

XXXVIII.

 — Pałacyk! — zawołał Henryk — ależ tak, tak! pan Verniere ma słuszność.
 — Tak, to prawda! — poparł Daniel Savanne. I — teraz trzeba ci się zabrać do dzieła, mój kuzynku...
 — Dobrze, ale wprzód muszę się poradzić jeszcze naczelnego lekarza w mej klinice.
 — I owszem.
 Rozmawiano jeszcze dość długo.
 Potem Daniel wstał, ażeby napisać list do swego przyjaciela, okulisty naczelnego w szpitalu.
 Matylda i Alina poszły do swego pokoju, chcąc się podzielić wrażeniami o zachowywaniu się Filipa.
 Ten udał się wraz z Henrykiem do sali bilardowej, dla zagrania partyi.
 Robert pozostał sam z żoną.
 — Czy chcesz się ze mną przejść po parku? — odezwał się.
 — Masz ze mną do pomówienia?
 — Tak.
 — O czem?
 — O Filipie...
 — Spodziewam się, iż nie daje ci powodu do użalenia — podchwyciła Aurelia niespokojna.
 — O! cóż znowu! mam w nim doskonałego pomocnika, pełnego talentu, wiedzy i pracowitości.
 Aurelia promieniała, tak mile połechtana w dumie macierzyńskiej.