Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/308

 — I nabywców?
 — To zależało...
 — Od czego?
 — Kiedy miałem odsyłać do domu, zapisywałem nazwisko i adres... bo to było konieczne. W innych razach bardzo rzadko... Pojmujesz, że nie miałem potrzeby zapytywać o nazwisko kupującego, który płacił gotówką i zabierał z sobą nabyty przedmiot.
 — Więc może właśnie — podchwycił Berthout, coraz bardziej rozgorączkowany — odesłałeś ten przedmiot do mieszkania nabywcy?
 — Nie wiem!
 — Ale możesz się dowiedzieć.
 — W jaki sposób?
 — Czy wycofawszy się z handlu, zachowałeś swe książki rachunkowe?
 — O! tak. Były to towarzyszki całego mego życia... Przykro mi byłoby je sprzedać.
 — Cóżeś z nimi zrobił?
 — Są tu, na strychu... i zapewne myszy nieźle się niemi uraczyły...
 — A gdybyś je przejrzał?
 — Cóż znowu!
 — Dlaczegóżby nie?
 — Ależ to rachunki za lat pięćdziesiąt!.. Co za praca.
 — Kochany Dutac, zrób to jednak. Proszę cię o to, w imię przyjaźni, którą mi okazujesz, jak i w imieniu sprawiedliwości, której możesz dopomódz.