Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/317

 — Będziemy przeciw sobie mieli wszystkich — szepnęła.
 — Mniejsza!.. On musi się ożenić z nią! ja chcę! słyszysz, i tak być musi!...
 Pani Verniere nie miała czasu dla zapytania go o objaśnienie.
 Daniel do nich nadszedł.
 Podczas śniadania Robert wydawał się takim jak zawsze, a jednak jakkolwiek brał żywy udział w rozmowie, myśl jego biegła do gabinetu sędziego śledczego, gdzie znajdował się dowód rzeczowy jego zbrodni.
 Po śniadaniu poszli wszyscy na taras.
 Przy kawie Robert wstał.
 — Kochany panie Savanne — odezwał się — przypomniałem sobie, że wczoraj zapomniałem napisać list dość pilny... Czy macie państwo tutaj skrzynkę pocztową?
 — Na stacyi w Champigny o dziesięć minut ztąd.
 — Gdzie mógłbym znaleźć co do pisania?
 — W moim pokoju odparła pani Verniere.
 — Po co pan ma przechodzić dwa piętra ― rzekł Daniel Savanne. — Wejdź pan do mego gabinetu, znajdziesz tam przybory do pisania; ogrodnik zaniesie list na stacyę... Chcesz pan, ażebym cię zaprowadził?
 — O, po co by pan miał opuścić panie — rzekł Robert. —Znam rozkład domu... Dziękuję panu... Za kilka chwil powrócę.
 I oddalił się.