Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/325

„Kochany panie!

 Przyjdź w poniedziałek zrana na ulicę Verneuil. Chcianoby panu powinszować osobiście wielkich powodzeń.“
 Bez podpisu.
 — Niezawodnie pójdę — rzekł, paląc ten papier kompromitujący.
 Nazajutrz wstał bardzo wcześnie, chcąc przed udaniem się na ulicę Verneuil porozmawiać z Klaudyuszem Grivot.
 Doznał pewnego ździwienia, nie widząc Filipa, gotowego do towarzyszenia mu, według zwyczaju.
 Robert poszedł do mieszkania pasierba.
 Młodzieniec pracował.
 Wstał i podał rękę panu Verniere.
 — Moje drogie dziecko, czas jechać — rzekł.
 — Chciałem pana uprzodzić, że dziś zrana nie będę w fabryce...
 — Dlaczego?
 — Mam ukończyć pilną robotę, której potrzebuje Klaudyusz Grivot... Wyliczenia dość trudne dla dokładnego oznaczenia siły opornej pocisków, a nie mogę tych wyliczeń zrobić w fabryce, mając tu pod ręką poważne dzieła specyalne.
 — Ha, to zostań tu, drogie dziecko, ja sam pojadę.
 — Czy będziesz pan na śniadaniu w Saint-Ouen?
 — Nie, interesa powołują mnie też do Paryża... Tam zjem śniadanie... Zatem, do wieczora...
 — Do wieczora.