Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/328

 — To zależy... — odparł Robert.
 — Od czego?
 — Od ceny...
 Niemiec okazał ździwienie.
 — Czyż ta cena nie jest umówioną? — zawołał.
 — To jest pan uczyniłeś mi propozycyę, której ani nie odrzuciłem, ani nie przyjąłem.
 — A jednak była ona nader kwalifikująca się do przyjęcia.
 — Jeżeli mnie pamięć nie myli, mówiłeś pan o trzech milionach.
 — Tak. A więc?..
 — A więc to warte jest więcej... i zaraz panu dowiodę... Kiedy miałem przyjemność rozmawiania z panem przed niespełna miesiącem, doświadcznia nie były jeszcze uskutecznione urzędownie z powodzeniem piorunującem... należy to panu wiedzieć, i nie byłem jeszcze nagrodzony za wyjątkowe zasługi... Słowem, jestem teraz całkiem innym człowiekiem... Ja urosłem, bardzo urosłem, i trzeba mnie odpowiednio zatem traktować.
 — Zapominasz pan, że posiadamy pańskie tajemnice... Gdybyśmy zaczęli mówić, co byłoby dziś z panem?...
 — Dziwnie te słowa brzmią w przyjacielskiej naszej pogawędce, panie baronie — rzekł Robert pogardliwie. — Ja się niczego od panów nie boję, ale panowie możecie się obawiać odemnie wszystkiego, lub się spodziewać...
 — Wreszcie, jakież są pańskie wymagania?