Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/338

 O’Brien poznał to miejsce, gdzie w ciągu dni kilku przebywał, jako malarz amator.
 Nie mógł nic jeszcze przedsięwziąć w tej chwili.
 Weronika na szmer najmniejszy, na najmniejszy ruch podejrzany, nie omieszkałaby wołać o ratunek.
 Amerykanin poszedł dalej.
 Ociemniała, nie słysząc już nic, wyciągnęła ręce ku Marcie, przy niej leżącej, dotknęła jej ubrania i przekonawszy się, że jest, znowu się wyciągnęła, znużona snem.
 Magnetyzer, w ukryciu po za drzewami, przystanął i szpiegował znowu.
 — I ona także zasnęła! rzekł do siebie O’Brien po chwili. — Teraz czas!
 I podążył w jej stronę.
 Nagle zatrzymał się z gniewem.
 Niewidoma podniosła się raptownie i, zbliżywszy się jeszcze bardziej do znanych nam sztachet, nadstawiła uszu, chcąc przysłuchać się odzywającym głosom, po drugiej stronie parkanu.
 — Co się jej stało? Dlaczego tak słucha? — pytał sam siebie amerykanin.
 I znów pozostał w kryjówce.
 Oto co się działo.
 Śniadanie u Daniela Savanne skończyło się i po kawie kilku gości małemi gromadkami rozeszło się po parku, ażeby używać przyjemnego i chłodnego powietrza pod wielkiemi drzewami.
 Inni rozmawiali w salonie.
 Inni jeszcze grali w bilard.