Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/343

 — Nie... zanadto są daleko... Znikają... Już ich nie widzę.
 — A gdybyś ich spotkała, czy mogłabyś ich poznać?
 — O! nie, babciu to byłoby niemożebne...
 — I nie powracają?
 — Nie, babciu.
 Marta zeszła ze sztachet.
 — Gdzież my jesteśmy tutaj? — zapytała Weronika.
 — Na wybrzeżu Marny, babciu.
 — W parku Saint-Maur?
 — Tak, babciu.
 — Naprzeciw czyjej posiadłości?
 — A! tego nie wiem... Po tamtej stronie jest tylko pałacyk, bardzo ładny...
 Dziecko starało się rozróżnić po nad wierzchołkami drzew dom, którego dach wznosił się ku niebu na wierzchołku wzgórza.
 — A! wiem... wiem... — rzekła nagle. — Poznaję chorągiewkę... To posiadłość pana Savanne.
 — Posiadłość pana Savanne... — powtórzyła ociemniała. — Ależ tak... Powinnam była to odgadnąć, ponieważ jeden z tych dwóch nędzników rzekł: „Jesteśmy gośćmi u sędziego śledczego...“ Chodź, Marto... Poprowadź mnie... Muszę zobaczyć się z panem Henrykiem Savanne... On musi mi wzrok przywrócić... Chodź... chodź...
 Marta zaprowadziła babkę do katarynki, postawionej między drzewami, i wraz z Weroniką skierowała się w stronę alei Północnej.