Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/345

 Posłuszna Marta miała już zadzwonić, ku wielkiemu oburzeniu odźwiernego, gdy Henryk, wychodząc z willi, ukazał się na ganku.
 Dziecko spostrzegło go.
 — Panie Henryku! panie Henryku! — zawołała — niech pan tu przyjdzie... prędko... prędko, babcia chce z panem pomówić...
 Młodzieniec skinął ręką, że usłyszał i czemprędzej poszedł ku furtce, po za którą stała ociemniała i Marta.
 — Otwórz! — rozkazał odźwiernemu.
 Ten pośpieszył spełnić rozkaz.
 Dziecko, ująwszy babkę za rękę przeszło próg.
 — Cóż się to dzieje, pani Sollier? — zapytał Henryk Weronikę.
 — Chcę, ażebyś mi pan przywrócił wzrok, panie Savanne — odpowiedziała, chwytając oburącz rękę młodzieńca. — Ja muszę widzieć.
 I ciszej, przyciągając go do siebie, ażeby mogła mu powiedzieć do ucha, dodała:
 — Mordercy pana Ryszarda Verniere są tutaj, w tym domu... u pańskiego stryja...
 Henryk spojrzał na Weronikę niespokojnie.
 Sądził, że biedna kobieta zwarjowała.
 — Pani Sollier — wyszeptał niech pani pomyśli dobrze, co mówi.
 Marta, wyjątkowo rozwinięta pod względem umysłowym, zrozumiała, co się dzieje w myślach syna Gabzyela Savanne.
 — Nie... nie... panie Henryku — rzekła — babcia ma słuszność... Przed chwilą na brzegu Marny... po za