Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/346

parkanem posiadłości pańskiego stryja... usłyszała... ona mówi prawdę...
 To oświadczenie dziecka, oświadczenie stanowcze, którego niepodobna było poddać w wątpliwość, przeraziło Henryka.
 Widocznie stało się coś dziwnego, niezwykłego.
 Trzeba się było dowiedzieć.
 Schowaj katarynkę pani Sollier do wozowni — rozkazał ździwionemu odźwiernemu — i ani słowa o tem, coś słyszał.
 Potem, ująwszy Weronikę za rękę, dodał:
 — Pójdź, pani...
 I zaprowadził ją na schody, prowadzące na wszystkie piętra willi.
 Nikogo nie spotkali po drodze.
 Henryk wprowadził Weronikę i Martę do gabinetu stryja.
 Tu dopiero mogły się wytłomaczyć swobodnie, bez obawy, aby mogły być słyszane.
 Daniel Savanne, opuściwszy na chwilę gości, znajdował się w swoim gabinecie.
 Otrzymał właśnie od naczelnika policyi telegram w tych słowach.
 „Dawne książki rachunkowe Dutaca odnalezione u jego następcy... Czekam na instrukcje.“
 Odpowiedź niezwłoczna była niezbędną.
 Daniel, udawszy się do swego gabinetu, zredagował odpowiedź możliwie lakoniczną:
 „Niech działa inspektor Berthout.“