Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/351

 Potem, odzyskując przytomność umysłu.
 — Pani Sollier — rzekł do niewidomej — postaraj się uspokoić, jak ja, i odpowiedz mi. Jeżeli mordercy Ryszarda Verniere i twoi są rzeczywiście tutaj, nie lękaj się, ażeby się wymknęli... Przepędzą tu część wieczora... Jeżeli więc operacya, której pani ążdasz, jest wykonalna, będziesz mogła ich zobaczyć i wskazać... Profesor Henryka, przełożony kliniki, jest u mnie, a Henryk poprosi go tutaj, i on się zajmie.
 Henryk wyszedł pośpiesznie.
 Daniel ciągnął dalej:
 — Ale ani słowa o przytoczonych pobudkach, dla których zapragnęłaś pani niezwłocznej operacji... Niech to wszystko pozostanie między nami... To jest konieczne.
 — Będę milczała, panie... Ale jeżeli ci nędznicy uciekną...
 — Nie uciekną.
 — Może byłby jeszcze inny sposób, dla ich odnalezienia?
 Daniel nadstawił uszu.
 — Jaki? zapytał żywo? Słyszałam, że ci dwaj nędznicy mają wspólnika...
 — Wspólnika, a pani go znasz?
 — Jest to człowiek, u którego się radziłam... magnetyzer... O’Brien.
 — — Jesteś tego pani pewna?
 — Wymienili jego nazwisko...
 Czyjeś kroki dały się słyszeć na zewnątrz.