Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/359

 Amerykanin, na widok wchodzącego Roherta, uśmiechnął się dziwnie.
 — Słowo honoru, drogi przyjacielu, oczekiwałem ciebie — wyrzekł.
 — Oczekiwałeś pan mnie! — powtórzył bratobójca ze ździwieniem.
 — Od soboty wieczora... I wszystko, o czem chcesz mi donieść, już sam wiem. Weronika zgodziła się teraz na operacyę i przyjętą została gościnie pod dach pana Savanne.
 — Zkąd pan wiesz o tem?
 — Oto mniejsza. A ponieważ pana tu widzę u siebie, więc trzeba nam powrocić do pierwotnego planu, nieprawdaż?
 — Tak i trzeba skończyć.
 — Ja skończę, jeżeli i pan pamiętać będziesz o warunkach pierwotnych.
 Nie zapomniałem i dotrzymam ich.
 — Zatem milion po skończeniu?
 — Tak, milion!
 — To pomówimy! Ja od soboty już wiele rzeczy ułożyłem.
 Przeszło godzinę rozmawiali z sobą, rozważając w najdrobniejszych szczegółach projekty O’Briena.
 Kiedy się rozstali, Weronika i Marta były skazane nieodwołalnie.
 Jedna miała umrzeć, a druga zniknąć.

---