Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/362

 Poszli oboje do przystani, wsiedli do łódki, Henryk pokazał siostrze, jak ma sterować, i popłynęli ku Jounville.
 Rybak pilnie się im przypatrywał, a gdy znikli mu z oczu, czemprędzej dotarł do brzegu, wyskoczył na ląd, otworzył niezamkniętą furtkę w parkanie, poczem przez park dostał się do pałacyku, wyjął z kieszeni klucz dorobiony, włożył w zamek i, przekonawszy się, że pasuje doskonale, wyjął znów ten klucz, przymknął furtkę i powrócił do łodzi.
 Po krótkiej chwili znów siedział przy wędce z miną wytrawnego rybaka.
 W godzinę później Henryk Savanne powrócił z Martą, uszczęśliwioną z przejażdżki.
 Łódkę umieścili w dawnem miejscu i zamknęli za sobą furtkę.
 Z niezwykły cierpliwością rybak pozostał w łódce swej aż do zapadnięcia nocy, poczem uznał za stosowne oddalić się, zabierając z sobą obfity połów ryb.
 Dopłynął do przystani wynajmującego łódki, który zarazem utrzymywał w pobliżu restauracyę, i tam kazał sobie przyrządzić trochę ryb na obiad.
 Wieczorem mgła spadła dość gęsta.
 O godzinie dziewiątej brzegi Marny stały się spokojnemi i pustemi.
 W willi Savanne kolejno gasły światła w oknach. O dziesiątej wszyscy już udali się na spoczynek.
 W pałacyku nad rzeką Marta powiedziała dobranoc babce, która też zasypiała snem spokojnym.