Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/365

 I gotowa jesteś być mi posłuszną? Marta nie odpowiedziała wcale.
 Dreszcz nerwowy wstrząsnął jej całem czołem.
 Człowiek ów przybrał głos bardziej rozkazujący.
 — Trzeba mi być posłuszną, ja tego chcę.
 Dziecko podniosło się na poduszce, z nawpół otwartemi powiekami.
 Spojrzenia magnetyzera wlepiły się w nią, jak u węża, który magnetyzuje ptaka.
 — Będę posłuszną! — wyrzekła głosem słabym jak oddech.
 — Ubieraj się.
 Pod wpływem wszech władnej woli magnetyzera, jakby owładnięta niepokonalną siłą, nieświadoma swych postępków, dziewczynka wstała i ubrała się prędko, a może nawet prędzej niż zwykle, gdy się przebudzała.
 — A teraz — podchwycił O’Brien, którego czytelnicy odrazu poznali — niech myśl moja stanie się twoją. Czy już?
 — Tak. To, co pan myśleć będziesz, i ja tak myśleć będę jak pan...
 — Wyjdź z tego domu.
 Marta wyszła, a za nią amerykanin.
 — Zamknij drzwi.
 Marta to uczyniła.
 — Weź, gdzie jest, klucz od furtki, wychodzącej na Marnę i otwórz mi furtkę.
 I to dziewczynka wykonała.
 Potem czekała na nowe rozkazy.