Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/369

 I bezwiednie, pod wpływem suggestyi, pomagała niewidomej ubierać się...
 W kilka chwil później była już gotową.
 Marta ujęła ją za rękę, sprowadziła ze schodów i, zagasiwszy świecę, wyprowadziła z domku.
 — Dokąd mnie prowadzisz, moje dziecko? — zapytała pani Sollier.
 — Gdzie pan Henryk na nas czeka.
 Pozbawiona oczu, z mgłą na źrenicach, biedna kobieta nie widziała otaczających ją ciemności. Czyż mogła zresztą przypuszczać, że dziecko kłamie?.. Nigdy.
 Dziewczynka wziętym kluczem otworzyła furtkę i pociągnęła niewidomą pod drzewami w stronę mostu kolejowego.
 Weronika zatrzymała się.
 — Którędy my idziemy? spytała, jakby zaniepokojona.
 — Którędy trzeba. Chodź, babciu.
 Szły dalej.
 Przed niemi, w pewnej odległości, posuwała się jakaś postać ludzka.
 — Trzeba wejść na schody od parku, babciu — rzekła wnuczka, gdy doszły do kamiennych schodów, prowadzących na most — podaj mi rękę.
 Weronika weszła i zatrzymała się na ostatnim stopniu, ażeby trochę odpocząć.
 — Jużeśmy prawie przyszły podchwyciła dziewczynka.
 I pociągnęła ją.