Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/395

 — Tak, to to!.. To to!.. — wyrzekł. — Znalazłem!..
 I gorączkowo pracował dalej.
 Praca była długa i mozolna, wreszcie jednak dotarł do celu, i Filip przeczytał nie bez przestrachu, dosłownie to, co nam już jest wiadomem:
 „Niech Wasza Escelencya ma baczne oko na kapitana artyleryi D., zaliczonego do ministeryum wojny. Ma wydać plan uruchomienia armii francuskiej w razie wojny. Wypłacić pięćkroć sto tysięcy franków na potrzeby różne. Dowiedzieć się o prochu bezdymnym. Kule nowe. Torpedy marynarskie.“
 Młodzieniec, kończąc to czytanie, zbladł.
 Sens tego listu ukazywał mu się w całej zgrozie.
 Żądano kupienia, skradzenia tajemnicy uzbrojeń francuskich.
 Miano jakoby pod ręką ludzi ze stanowiskiem, gotowych do tego targu ohydnego.
 I coraz bardziej młodzieniec zadawał sobie to pytanie:
 Jakim sposobem dokument taki znajdować się mógł w ręku jego ojczyma?
 Nic nie rozumiał, lecz instynktownie bał się przewidzieć coś okropnego.
 Co czynić?
 Różne myśli przychodziły mu do głowy. To chciał zwierzyć się matce, to pomówić z Robertem Verniere, to ostrzedz rząd.
 Wreszcie wyrzekł:
 — Jeszcze się namyślę.