Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/407

 W tymże języku odpowiedział Filip:
 — Widzieć się z panem baronem Schwartzem.
 Służący zawahał się przez chwilę, poczem odparł:
 — Pana barona niema.
 Filip zauważył to wahanie i podchwycił:
 — Wiem, że pan twój jest w domu. Muszę się koniecznie zobaczyć z nim w pilnym interesie. Uprzedź go o mem przybyciu.
 Ta pewność siebie zaimponowała lokajowi.
 — Czy pan nie przychodzi czasem w imieniu czyjem? — zapytał.
 Filip odrzekł śmiało na to półgłosem:
 Od pana Roberta Verniere, fabrykanta z Saint-Ouen...
 Zaledwie wymówił nazwisko ojczyma, służący otworzył przed nim drzwi na rozcież i wpuścił gościa do pałacyku.
 — Kogo mam oznajmić panu baronowi.
 — Oto mój bilet wizytowy.
 Młodzieniec pomyślał:
 — Zna mnie niezawodnie z nazwiska. Nie zawaha się mnie przyjąć.
 — Proszę pana zaczekać sekundę.
 I, pozostawiwszy gościa w przedsionku, lokaj zapukał do drzwi gabinetu swego pana.
 — Co to? — zapytał tenże.
 — Ktoś do pana barona od Roberta Verniere z Saint-Ouen.
 Przedstawiciel Niemiec drgnął.