Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/411

 — Oto, panie hrabio — wyrzekł Wilhelm Schwartz, kładąc przed synem Aurelii plany i wyliczenia, sprzedane przez Roberta. — Zobacz, czy jest wszystko.
 Filip wziął papiery poukładane, rozgatunkował je, dla przekonania się, czy rzeczywiście nie brakowało żadnego, zwinął je i włożył do kieszeni.
 Niemiec wyciągnął rękę, ażeby dostać wzamian przyrzeczone dokumenty.
 — Wybaczy pan baron — odrzekł syn Aurelii, cofając się o krok — dokumenty, które mi pan oddał, należą do mnie, i nie będziesz miał żadnych.
 Wilhelm Schwartz zsiniał.
 — Co pan robisz? — wyjąkał.
 — Odbieram w posiadanie przedmioty skradzione, których pan byłeś przechowywaczem.
 — A! to tak! — zawołał prusak, który wreszcie zrozumiał.
 Baron przyskoczył do biurka i pochwycił rewolwer, który nabił.
 Filip zbliżył się do okna, wychodzącego na ulicę Verneuil.
 Otworzył je i, obracając się, zawsze spokojny, ale trzymając w ręce również nabity rewolwer, którego lufa zagrażała Wilhelmowi Schwartzowi, podchwycił głosem stanowczym:
 — Przy pierwszym strzale rewolweru, danym czy to przez pana, czy przezemnie, agenci, którzy mnie eskortowali, wtargną do pańskiego domu, bo przy nim pilnują.