Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/412

 Niemiec, trzęsąc się cały wyjąkał:
 — To zasadzka, mój panie!
 — Ja to nazywam odwetem.
 — Paneś sprzedał te plany, te obliczenia. Dostałeś pań za nie pieniądze!
 — Robert Verniere może, ale nie hrabia Filip de Nayle!  — Jesteś pan wspólnikiem swego ojczyma...
 — Ażeby służyć swemu krajowi, lecz nie aby go zdradzać
 — Zgubimy pana!
 — Nie boję się was!
 — Pański ojczym dostał miliony.
 — To niech je wam zwróci.
 — On jest złodziejem i mordercą!
 — To rzecz sądu a nie moja.
 — My go napiętnujemy, a hańba spadnie na pańską matkę i na pana!
 — Żadna skaza nie może dosięgnąć mej matki, ani mnie! No, panie baronie, dosyć tych groźb!.. Powiedz pan sobie, że to interes chybiony, i wytłomacz się swemu rządowi, jak ci się wyda najlepiej.
 Niemiec zgnębiony pochylił głowę.
 Filip ciągnął dalej:
 — Przywołaj pan służącego.
 Wilhelm Schwartz nie odpowiedział.
 Ściskał rewolwer w palcach.
 Głowę mu rozsadzała myśl zabić tego człowieka, który go tak wywiódł w pole i obezwładnił.