Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/413

 Młodzieniec zrozumiał, co się dzieje w nim.
 Jednym skokiem wpadł na barona, schwycił za rękę uzbrojoną, zanim tenże zdołał się spostrzedz, ścisnął mu. pięść, wyrwał rewolwer i, przyłożywszy lufę do skroni, wyrzekł:
 — Jeżeli nie będziesz pan na Boga, roztrzaskam ci głowę!
 Trzeba się było poddać.
 Baron nacisnął dzwonek.
 Służący wszedł.
 — posłuszny, to klnę się Zawołaj pan lokaja!
 — Weź te trzy kule — rozkazał Filip — i zanieś do powozu, czekającego przed domem, a także zabierz i to...
 Wskazał kawałki rozebranej kartaczownicy.
 Służący się nie poruszył.
 — Każ mu pan być posłusznym!... — zawołał Filip.
 — Bądź posłuszny panu — wybełkotał Wilhelm.
 Lokaj spełnił rozkaz.
 — Teraz, panie baronie, zwracam panu broń — podchwycił syn Aurelii. — Nie mówię panu do widzenia, bo mało to prawdopodobne, ażebyśmy się z sobą jeszcze zobaczyli.
 I, rzucając rewolwer niemca na biurko, wyszedł z gabinetu, potem z domu, wsiadł do powozu i kazał się wieźć do Neuilly.
 W chwili gdy powóz ruszał z miejsca, dał się słyszeć strzał.
 Specyalny sekretarz ambasady roztrzaskał sobie głowę, przekładając śmierć nad upokarzające wyznanie